عملکرد واکسن‌های ناقل ویروسی کووید 19

واکسن‌های ناقل ویروسی برای ارائه دستورالعمل‌های مهم به سلول‌های ما استفاده می‌شوند. ابتدا، ناقل (نه ویروسی که باعث COVID-19 می‌شود، بلکه ویروسی متفاوت و بی ضرر است) به سلول‌ها در بدن ما وارد می‌شود و سپس با استفاده از دستگاه سلولی، قطعه‌ای بی‌خطر از ویروس تولید می‌شود که باعث COVID-19 می‌شود. این قطعه به عنوان یک پروتئین شناخته شده است که فقط در سطح ویروس عامل COVID-19 یافت می‌شود.
در مرحله بعدی، سلول پروتئین را در سطح خود نمایش می‌دهد و سیستم ایمنی بدن ما تشخیص می‌دهد که به آنجا تعلق ندارد. این سیستم ایمنی، بدن ما را برای شروع تولید آنتی‌بادی و فعال‌سازی سلول‌های ایمنی دیگر برای مقابله با آنچه که فکر می‌کند عفونت باشد، تحریک می‌کند. در پایان این روند، بدن ما یاد گرفته است که چگونه از ما در برابر عفونت بعدی با ویروس عامل COVID-19 محافظت کند. مزیت این است که ما این محافظت را از طریق واکسن دریافت می‌کنیم، بدون اینکه هرگز مجبور شویم عواقب جدی بیماری با COVID-19 را تحمل کنیم. هرگونه ناراحتی موقتی که پس از تزریق واکسن تجربه شود، بخشی طبیعی از فرآیند و نشانگر عملکرد واکسن است.
دانشمندان از دهه 1970 شروع به ایجاد وکتورهای ویروسی کردند. وکتورهای ویروسی علاوه بر استفاده در واکسن‌ها، برای ژن درمانی، درمان سرطان و تحقیقات زیست‌شناسی مولکولی نیز مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. برای دهه‌ها صدها مطالعه علمی در مورد واکسن‌های ویروسی ناقل در سراسر جهان انجام و منتشر شده است. برخی از واکسن‌هایی که اخیراً برای شیوع ابولا استفاده شده است از فناوری ناقل ویروسی استفاده کرد‌ اند و تعدادی از مطالعات بر روی واکسن‌های ناقل ویروسی علیه سایر بیماری‌های عفونی مانند زیکا، آنفلوانزا و HIV متمرکز شده‌اند.